Gewoon een goed eetcafé
04/08/2014 In de media

Goed koken, wat is dat eigenlijk? Wij koks hebben enorme ego’s en willen graag laten zien ‘wat we kunnen’. Dat uit zich vaak ...in gefreubel; menukaarten waarvan je hoofdpijn krijgt al bij het lezen, of eigenlijk bestuderen, van het eerste voorgerecht: “het mozaiek van gebakken, daarna gegeleerde struisvogelbiefstuk uit Belgisch Congo, geinfuseerd met balsamicostroop, geserveerd op een bedje van in rechtsdraaiende yoghurt gemarineerde mungboontjes in een nage van radijsmelk en afgemaakt met daikoncress”. Of van die onlogische smaakcombinaties en garnituren, waarvan het saladetje van groenten uit een potje opgesiert met zo’n gedraaid plakje sinaasappel of een getrancheerde aardbei (wat daarvoor reeds uren in de koelcel heeft liggen verleppen) het ‘beste’ voorbeeld is.

Hoe fijn is het als je in onbekende stad of dorp wordt verrast met een bord goed eten.Op Sicilie, waar ik onlangs was, is dat eigenlijk de standaard. Simpelweg omdat de mensen daar geen middelmaat accepteren en de ingredienten van uitzonderlijke kwaliteit zijn. O wat heb ik daar weer genoten. Dan kom je in Emmen…(ik was daar omdat ik een oude Lancia naar de garage bracht om te zien of er nog iets van is te maken) Tsja Emmen denk je dan als verwende ‘Randstadter, het is nog een behoorlijke rit terug, we zullen hier ‘moeten’ eten. Een beetje flauw wat ik hier zeg, want stiekem vind ik het juist leuk om de onbekende plekken te verkennen, dat is tenslotte mijn werk! Maar toch, op een maandagavond rij je wat rond, je vraagt aan mensen waarvan je denkt ‘die weten iets van eten’ waar je wezen moet, je kijkt op wat menukaarten terwijl je een wijn krijgt ingeschonken waarvan de gaten in je sokken dichttrekken, enfin het wordt later, wat gaan we doen? Valt mn oog op een fraai pandje, zo’n monumentaal echt Hollandse gevel, onder de bomen zitten mensen op het terrasje aan de voorkant, langs de zijgevel een vrij ruime soort van binnentuin. We parkeren de auto en stappen naar binnen. Het is er bruin, warm en knus zoals dat hoort in een Hollands eetcafé. Direct bij binnenkomst vriendelijk aangesproken en verdraaid dat eerste glas wijn is eenvoudig maar bovengemiddeld van smaak. De menukaart is er een die je verwacht (carpaccio, gerookte zalm, biefstuk, spare ribs, sliptong, kabeljauw) en bekijken we met één oog. Maar de vriendelijke gastvrouw wijst ons op de mosselen, klassiek bereidt met frietjes en eigengemaakte sausjes. ‘Kom maar op’, het seizoen is tenslotte net begonnen. We drinken eerst een glas ‘unoaked’ Chardonnay waar helemaal niets mis mee is en daar komen de mosselen. Bij de eerste hap weet je het: deze kok kan koken! Perfect, kort a la minute gekookt in wat prei en wortel en een scheut witte wijn, precies goed van smaak en structuur. Wat kan ik toch genieten van dit soort gerechten zonder opsmuk maar he-le-maal goed klaargemaakt! De keuken zonder franje maar met ingredienten uit het seizoen en door een vakman gekookt. De innemende jongedame die ‘aan de voorkant’ (zo noemen we bediening in de horeca) werkt geeft haar gasten aangename aandacht en legt uit dat publiek in Emmen behoorlijk conservatief is, dus stoeien met wijnconcept en menu aanbod was een gok die gelukkig goed uitpakt: mensen herkennen ook hier kwaliteit. Maar daar is wel lef voor nodig, respect dus. Mensen die mij kennen weten dat ik nogal enthousiast kan worden en daarin enigszins kan doorschieten soms. Dat zie ik zelf ook, maar ach, ik heb zoveel waardering voor mensen die eigenlijk in stilte, in de luwte van ‘het bekendere’ hun vak uitoefenen. Dat kan net zo goed een loodgieter of een timmerman zijn. In dit geval een vakbroeder, een kok die volgens mij met zijn hart kookt en er trots op is. Terecht.

Het brengt mij op het idee om een gids te gaan schrijven over de ‘gewoon goede’ restaurants/eetcafé’s in ons land , koks en gastheren in de schijnwerpers zetten.Dat zijn er volgends mij aardig wat en dan heb ik weer iets te doen.

Klik hier voor de website van René Pluijm

Klik hier voor de Facebookpagina van René Pluijm