Room Eleven
Artiesten

http://www.roomeleven.nl/news.php

Denk aan duistere kroegen, aan laaghangende peertjes boven de met lege glazen gevulde tafels, denk aan goedgeknipte mannen die de mooiste vrouwen smeken om een lange dans en kom dan terecht bij Room Eleven. Of denk met evenveel gemak aan die laatste vakantieavond waarop de flirtende blikken nog één keer hun slag slaan en een eenzame mug daas in het knetterende kampvuur verdwaalt. Eindeloos kan je doorgaan met ontelbaar veel sfeerschetsen, maar zolang ze heen en weer dansen tussen melancholisch, zomers, verleidelijk en vurig, kloppen ze allemaal.

Denk dus aan Room Eleven, het bandje dat ooit ontstond dankzij een simpel oproepje op het prikbord van het conservatorium in Utrecht. Sinds hun debuutplaat Six White Russians And A Pink Pussycat in 2006 weten ze op een steeds groter publiek indruk te maken met een aanstekelijke mix van jazz, pop, funk, blues en een vleugje folk. Of het nu een strenge jazzliefhebber of een jonge hitjesfanaat is, iedereen wordt uiteindelijk dankzij de onontkoombare podiumpresentatie met gemak over de streep getrokken. En niet alleen het publiek blijkt enthousiast, ook de pers laat zich maar wat graag overtuigen. Zowel OOR als NRC.Next noemt het eerste album ‘een van de leukste debuutplaten van het moment’, de Telegraaf beschrijft hen als ‘jong en talentvol, maar nergens geforceerd’ en Nieuwe Revu pakt het zelfs wat poëtischer aan: ‘De stem van Janne Schra voelt aan als een sappige groene weide, vlak na zonsopgang, met hier en daar wat frisse dauw.’ Eric Corton van VPRO’s 3voor12 doet zelfs daar weer een schepje bovenop: ‘Janne heeft een stem om in weg te fladderen, om vervolgens keihard op je nummer gezet te worden en dan weer te worden teruggesleurd. Ze verleidt, ontroert, maakt blij en dat alles in één zin.’

Het zal geen verwondering wekken: binnen de kortste keren bereikte het album een platina status, wonnen ze de Essent-award voor jong muziektalent en werd hun succesverhaal vervolgd met verrassende shows op de podia van North Sea Jazz, Crossing Border, Oerol en het Canadese Montreal Jazz Festival, een intieme theatertournee met Jazz Impuls, een volledig uitverkochte clubtour met optredens in Tivoli en Paradiso, en in februari 2008 na hartstochtelijk aandringen van de vele lokale MySpace-fans zelfs een flink aantal shows in Japan.

Uiteraard kon een tweede album niet al te lang op zich laten wachten. Met dezelfde vanzelfsprekendheid als waarmee ze jaren eerder het prikbord gebruikte, stuurde voorvrouw Janne Schra deze keer een nonchalante e-mail naar New York. De vraag was even vrijpostig als simpel: of haar grote voorbeeld Dayna Kurtz oren had naar een duet. Weken verstreken, maar uiteindelijk kwam het gedroomde antwoord: dat had ze. En alsof dat nog niet genoeg was, werd ook maar meteen de rest van de band uitgenodigd. Tot ieders verbazing bood Dayna Kurtz namelijk aan om samen met haar vaste producer Randy Crafton te helpen om het nieuwe album op te nemen in hun eigen Kaleidoscope Sound Studios. Amper bewust van de enorme buitenkans, besloot Room Eleven ogenblikkelijk de koffers in te pakken.

In die paar weken in New York ontstond een album dat de draad oppakt waar het vorige was gebleven. Iets meer de diepte in, iets meer richting hun oorspronkelijke inspiratiebronnen, een vleugje folk, soms zelfs een snufje gipsy, maar nog altijd met een puur en natuurlijk geluid. Van overproductie heeft de band een regelrechte afkeer, veel liever gaan ze voor ruwe eenvoud. Vandaar ook de titel: verwees het eerste album Six White Russians And A Pink Pussycat nog naar een mysterieuze, verfijnde cocktail, met de naam van het nieuwe album Mmm…Gumbo? is gekozen voor een stevig traditioneel gerecht uit jazzbakermat Louisiana. De bijzondere mix van ingrediënten weerspiegelt de veelzijdigheid van Room Eleven en laat nog maar eens benadrukken dat de band op geen enkele manier in hokjes wenst te denken. Ze kijken naar de wereld, loeren om zich heen en plukken eruit wat hen van pas komt. Of dat nu een instrument is, een muziekstijl of een toevallige observatie, alles blijkt bruikbaar in hun nummers. Zelfs het eenzaamste detail kan aanleiding zijn voor een nieuwe tekst.

Als inspiratiebron heeft duidelijk ook die turbulente tijd sinds hun debuut zijn sporen nagelaten. Mmm…Gumbo? ademt in alles een sfeer van verandering en nieuwe stappen in het leven. Desondanks wil het grote succes maar nauwelijks doordringen, zo verklapt Janne in dagblad De Pers: ‘Ik las laatst een stuk over ons in de krant. Daarin werd beschreven dat Room Eleven een cd uit heeft, op North Sea speelde, Paradiso en Tivoli heeft uitverkocht, gouden en platina platen heeft ontvangen en nu naar Amerika vliegt om een cd op te nemen. Ik dacht: wat verschrikkelijk leuk voor die mensen. Het kost veel moeite om in te zien dat het over ons gaat.’

Room Eleven:
Janne Schra – zang
Arriën Molema – gitaar
Tony Roe – toetsen
Lucas Dols – bas
Maarten Molema – drums